lunes, 28 de febrero de 2011

Most tél van és csend és hó és halál.
A föld megőszült;
Nem hajszálanként, mint a boldog ember,
Egyszerre őszült az meg, mint az Isten,
Ki megteremtvén a világot, embert,
E félig istent, félig állatot,
Elborzadott a zordon mű felett
És bánatában ősz lett és öreg.

Majd eljön a hajfodrász, a tavasz,
S az agg föld tán vendéghajat veszen,
Virágok bársonyába öltözik.
Üvegszemén a fagy fölengedend,
S illattal elkendőzött arcain
Jókedvet és ifjuságot hazud:
Kérdjétek akkor ezt a vén kacért,
Hová tevé boldogtalan fiait?

Traducción:
Ahora es invierno; nieve, silencio y muerte.
La tierra se ha vuelto blanca.
No como hebra por hebra de un hombre feliz,
se ha vuelto blanca de una sola vez, como Dios
quien habiendo creado el mundo y el hombre,
este ser mitad Dios y mitad animal,
estaba asustado por su siniestro trabajo
que de tanto pesar lo convirtió en blanco y viejo.

Luego vendrá la estilista, la primavera,
y la vieja tierra tomara un descanso,
vistiendo así todo con flores de terciopelo
y el hielo se derritiera como brillo en sus ojos
camuflando su mejilla con perfume
donde se encuentran la alegría y la juventud.
Pregunta entonces a esta coqueta de edad
donde ha puesto sus hijos infelices?